Het artikel dat alles veranderde

Zwart-wit selfie
In 2018 schreef ik een artikel dat mijn leven echt volledig heeft veranderd. Dit artikel schreef ik destijds voor Badass Magazine, maar dat is ondertussen de Badass Collective geworden en het artikel is niet meer online te vinden. Zonde, want dit artikel betekend tot op de dag van vandaag nog steeds enorm veel voor mij. Daarom deel ik het graag nog eens hier, zodat het nooit verloren gaat, maar ook zodat zij die hier nieuw zijn het kunnen lezen. 

Een duidelijk doel voor ogen, een rooskleurige Instagram feed, een blog over positiviteit. Een groepje vrienden en vriendinnen die mij nemen voor wie ik ben en de luxe om bijna iedere dag een koffietje te kunnen halen in het koffieshopje over onze school. Mijn leven lijkt bijna net zo perfect als dat van op die heerlijke Pinterest plaatjes. Ik ben Amber, een 16-jarige bezige bij en ik ben NIET zo perfect gelukkige als dat mijn Instagram feed laat blijken.

Achter het meisje dat online zo goed weet wat ze wil en al relatief ver staat met hoe ze dat doel gaat bereiken, schuilt een meisje vol onzekerheden waarvan er één onzekerheid is die haar keer op keer weet neer te halen. Die deel ik vandaag met jullie. Het is best eng om nu op het wereldwijde web te delen waar ik het meest onzeker over ben. Het maakt mij kwetsbaar en iedereen in mijn omgeving kan dit lezen. Toch moet de waarheid de wereld in, dus here it goes.

 

Al sinds jongs af aan voel ik mij niet goed genoeg. Ik ben niet mooi genoeg, ik ben niet slim genoeg, ik ben niet vrouw genoeg, ik ben er niet genoeg voor vrienden en vriendinnen en ik ben niet goed genoeg om mijn doelen ooit te kunnen bereiken. Eigenlijk ben ik gewoon nooit goed genoeg in eender welk opzicht dan ook.

🚰 

Het feit dat ik mezelf nooit goed genoeg vind, zorgt ervoor dat ik nog meer druk op mezelf leg. Als ik nooit goed genoeg ben, dan moet ik gewoon maar meer druk leggen en laten zien dat ik dat wel ben, toch? Nou, als je jezelf nooit goed genoeg vindt, dan maakt het eigenlijk niet uit hoeveel moeite je steekt in dingen, dan maakt het niet uit dat je de hele nacht hebt doorgehaald om af te krijgen waar je aan bezig was want wanneer je er achteraf op terugkijkt, vind je het toch weer niet goed genoeg. Wat ervoor zorgt dat ik mijn agenda nog voller schrijf. Ik wil mezelf goed genoeg voelen en er zelf van overtuigd zijn dat ik erbij hoor, maar dat lukt me gewoon niet. 


Wanneer een vriend of vriendin een opmerking geeft over iets, kan het vaak gebeuren dat ik vanbinnen helemaal vast kom te zitten. Bang dat ze vinden dat ik geen goede vriendin ben, bang dat ook zij mij de rug toe zullen keren. Of wanneer ik eens super enthousiast ben over weer een van mijn ideeën en hier maar heel droogjes op gereageerd wordt omdat sommigen gewoon niet begrijpen waar ik mee bezig ben, raak ik soms echt in paniek. 

‘Is dat waarom ik maar een select groepje lezeres heb op mijn blog?’ ‘Vinden ze mijn content dan gewoon niet leuk genoeg?’ In mijn hoofd zitten voortdurend stemmetjes die mij, mijn ideeën en mijn positieve gedachten neerhalen.

Zwart-wit selfie

Een ander gevolg van dit gevoel en de angst om mensen kwijt te raken, is het feit dat ik alles en iedereen wil beschermen. Ik zal er altijd alles aan doen om ervoor te zorgen dat zij nooit zullen moeten meemaken wat ik voel. Wie nu even logisch nadenkt, weet dat deze opdracht echt onmogelijk is. Als je dan weer verder denkt, zorgt die onmogelijkheid er in mijn geval voor dat ik onzeker word als het mij niet lukt en dat ik dus nog méér mijn best ga doen om dit wel te kunnen. Je snapt dat deze vicieuze cirkel heel vermoeiend is en dat ik daarom af en toe een dagje school moet skippen om de hélé dag te slapen.


Iets langer dan een jaar geleden ben ik hier mee naar een psychologe gegaan. Het voelt best gek om dit nu te zeggen want eigenlijk niet veel mensen weten dat ik ooit therapie gevolgd heb, maar nu we toch eerlijk zijn en alles op tafel gooien, waarom ook niet, er is namelijk niets mis mee om hulp te zoeken als je je slecht voelt. Je raakt er zelf in vele gevallen namelijk niet uit. Dankzij mijn sessies bij de psychologe zijn we er achter kunnen komen wat er nu eigenlijk voor zorgde dat ik mij zo voelde. Ik kreeg een paar oefeningen mee om mezelf nog meer bewust te maken van alles en nu gaat het beter, want nu ben ik me bewust van de oorzaak en kan ik mij hier op goede dagen tegen verzetten en op slechte dagen weet ik nu wat ik moet doen om het niet té erg te maken.


Wat ik nu doe, is minder proberen kijken naar wat andere van mij denken en dingen die mij ongelukkig maken loslaten. Ik ben het die mezelf eerst moet accepteren en wanneer het eindelijk zo zal zijn, zal ik genoeg mensen vinden die mij, net als de mensen die ik nu heb, accepteren voor alles dat er bij mij komt kijken. Het gaat traag. Ik sta af en toe nog steeds kleren te passen met die ‘Ooh ja, dit moet ik passen, dat gaat die persoon zo leuk vinden’ in mijn gedachten en ik plan mijn agenda nog vaak veel te vol omdat ik bang ben dat ik mijn leven anders nooit ga kunnen leven als hoe ik het voor ogen heb.

🚰

Wat ik probeer te doen om mijn andere gevolg op te lossen, is vragen of alles oké is met iemand, maar niet blijven doordrammen als hij/zij er niet over wil praten. Uit de ervaring die ik hier ondertussen mee heb, weet ik dat wanneer mensen nood hebben aan een gesprek, ze uiteindelijk toch wel zelf naar mij zullen komen. Dat zorgt er dan trouwens ook weer voor dat ik mezelf weer heel even kan opladen omdat ik dan toch even het gevoel heb van jeetje, die vind mij goed genoeg om zijn verhaal tegen te doen.

 

Ik ben nog steeds onzeker over dingen en ik wil mezelf, maar ook jij die dit leest op deze manier duidelijk maken dat daar niks mis mee is. Dat er achter al die Instagram plaatjes onzekerheden schuilen bij iedereen en dat het echt niet erg is om over je onzekerheden te praten. Echt niet. Ik weet dat ik jou waarschijnlijk niet ken, maar weet gewoon dat ik er ook voor je ben en dat ik achter je sta wanneer je de keuze maakt om vanaf vandaag het leven te gaan leven dat je altijd hebt willen leven. Weet dat we samen veel sterker staan dan alleen en dat het niet erg is om je onzekerheden te delen, dat je hier juist veel dapperder door bent dan wanneer je doet alsof er niets aan de hand is. Ben je klaar om met mij die stap te zetten en op zoek te gaan naar een leven waar jij je op en top gelukkig in voelt omdat je weet wie je bent en daar oké mee bent? 


Liefs,

Amber

Mental health isn't a battle to be won, it's a journey to continue walking.

Disclaimer: Dit artikel werd oorspronkelijk geschreven in 2018, maar de tekst is licht aangepast. 

5 opmerkingen

  1. Ik had 'm in 2018 gemist, dus fijn dat je deze blog nog een keer plaatst. Ik ben heel wat ouder dan jij, maar herken me wel in veel van wat je schrijft. "Fijn" om te weten dat je daar niet alleen in bent, ondanks dat je dat een ander eigenlijk helemaal niet toewenst natuulijk.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat was inderdaad de reden dat ik het graag wilde delen, om anderen te laten weten dat ze niet alleen zijn. Ik ben blij dat het zelfs twee jaar later nog van waarde is.

      Verwijderen
  2. Wat een mooi stuk Amber. Heel dapper van je. En heel goed dat je hulp gezocht hebt. En ik hoop dat het voor jou ook geldt, maar hoe ouder je wordt, hoe minder je anderen wilt pleasen en hoe meer je aan jezelf denkt en tijd en rust voor jezelf neemt. Zeer belangrijk! <3

    BeantwoordenVerwijderen
  3. zo trots op je dat je dit artikel gedeeld hebt destijds, en nu ik het weer teruglees, merk ik weer hoe goed en duidelijk je alles hebt verteld!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel lieverd! Ik vond het zelf best gek om terug te lezen. Zeker omdat ik de dag waarop hij destijds online ging helemaal herbeleefde. Ik werd toen zooooooo overspoeld met berichtjes en liefde, ik denk niet dat ik die dag ooit nog ga vergeten.

      Verwijderen