Sometimes // het vervolg

Disclaimer: lees eerst even 'sometimes' voor je aan dit artikel begint.

De laatste tijd hoop ik weer dagelijks dat je dit leest. Dat jij de moeite doet om mijn blog te openen om te checken hoe het met me gaat. De laatste tijd hoop ik weer dagelijks dat ik jouw nummer op mijn scherm zal zien verschijnen en jouw stem te horen. Na bijna zes jaar voelt het opeens weer alsof alles gisteren was en het ergste is, dat ik niet eens weet waarom.

Dat je altijd een deel van mij zou blijven, dat wist ik zes jaar geleden ook al wel. Jij was en bent nog steeds de persoon die alles in gang zette. Jij was en bent nog steeds de persoon die ik zonder over na te denken mijn grenzen liet overschrijden. 

Jij, toen nog 13, had hulp nodig die jij zocht bij mij, pas 12. Ik was het die jou kon helpen, want met een ander praten kon je niet. Ik was het die de verantwoordelijkheid kreeg om je weg te houden van de domme keuzes die je toen maakte. Ik was het die je uit het oog verloor omdat ik het niet meer aankon. Ik was het die niet veel later te horen kreeg wat je toen gedaan had. Ik ben het, die zichzelf daar nooit voor vergeven heeft. 

Toen ik het nummer If the world was ending voor het eerst hoorde rolde de tranen als watervallen over mijn wangen. Zou jij het doen? Zou jij nog een keer langskomen? Waarschijnlijk niet, want jij was niet degene die voor mij klaar stond toen mijn leven leek te eindigen vorig jaar. Dat besef, die klap, het was, heftig. Pijnlijk, heel pijnlijk zelfs. Want ik zou het waarschijnlijk wel doen. 

Om eerlijk te zijn twijfelde ik of ik dit allemaal wel moest zeggen. Is het niet te veel? Is het niet iets dat bij mij moet blijven? Is het niet... Shit zijn er niet veel te veel mensen die weten over wie ik het heb? Zucht, dan toch maar niet? Excuses, want hé kijk: jij bent dit aan het lezen. 

Dinsdagavond deed ik halsoverkop mee met een masterclass over hoogsensitiviteit van Enya Hooyberghs waarin zij een soort gelijk verhaal vertelde van toen ze 17 was. Tranen rolde van mijn wangen en ik wist opeens dat ik het wel moest delen. Al is het maar voor die ene persoon die de boodschap die gaat volgen nodig heeft. 

Want zoals ik in Sometimes al zei, ben ik niet alleen boos. Ik ben ook dankbaar. Ik ben dankbaar voor het feit dat ik hierdoor geleerd heb wat ik leren moest, dat ik hierdoor ben wie ik vandaag ben, maar vooral voor het feit dat je mij hebt laten gaan. Je liet me uiteindelijk los en verdween zodat ik zonder jou de wereld kon gaan ontdekken. Dank je wel! 

Dat laatste inzicht waardoor ik besloot om dit artikel te delen, kreeg ik van Selena Gomez. Alsof ze hoorde dat ik het nodig had, dropte zei deze ochtend haar come back. Ook bij dit nummer moest ik verschrikkelijk huilen. Het leek wel alsof ze mijn verhaal had omgezet in een liedje. Haar gezichtsuitdrukkingen in de clip zorgde er zelfs voor dat ik dacht dat ik in de spiegel keek. 

Ja, het is zo. Ik had jou nodig in mijn leven om te zijn wie ik vandaag ben. Om te ontdekken wat ik met mijn leven wil. Om de kans te krijgen anderen te helpen door mijn schrijfsels. Je was een vloek en tegelijk het mooiste geschenk dat ik ooit heb kunnen krijgen. Bedankt! 

Liefs, 
Amber