'Het is beter zo'

'Ik mis je.' Schreef je. 'Ik jou ook.' Stuurde ik terug. En daar stopte het dan. Geen sorry, geen ik heb u nodig in mijn leven, geen ik kan niet zonder u, geen laten we er over praten. Helemaal niks behalve: alles goed? Mijn antwoord op die vraag was een dikke leugen en dat wisten we allebei, maar er was niemand die er wat van zei. 

Snel kaatste ik de vraag naar je terug , ook jij reageerde met een leugen en dat deed pijn in elke cel van mijn lijf. Ik wilde niets anders dan weten hoe het écht met je ging, ik wilde je 700 vragen stellen en hoopte op antwoorden die je als een knuffel om me heen zou wikkelen. Ik had gehoopt dat het goed zou komen tussen ons. Daar, op dat moment, terug wij, maar 'het is beter zo' was wat je zei. 

Waar liep het mis? 

Het is beter zo...het is beter zo...het is beter zo...een traan, een kreet, een gsm die van de ene kant van het bed naar de andere vloog. Het is beter zo...het is beter zo...het is beter zo...de eerste paniekaanval sinds 8 maanden. Het is beter zo. Woorden die weken lang dagelijks rondspookte in mijn hoofd, woorden waarvan ik dacht dat ze nooit van u zouden komen. 

Vier woorden, een vrouw in duizend stukjes. 

'Ik mis je.' Schreef je. 'Ik jou ook.' Stuurde ik terug. En daar stopte het dan. Geen wij meer, maar jij en ik. 

______
Note: Deze post is gebaseerd op een notitie die ik al een hele tijd geleden heb gemaakt. De situatie die wordt beschreven is dus geen recente gebeurtenis en heeft momenteel geen invloed meer op mijn leven. Toch wilde ik deze schrijfsels graag met de wereld delen, gewoon omdat ze misschien wel herkenbaar zouden kunnen zijn voor iemand. Of niet. 

5 opmerkingen