Mental Health. Het onderwerp wordt steeds bespreekbaarder, maar het blijft een taboe. Ik denk dat dit mede komt door sociale media. Op sociale media moet het leven fantastisch zijn. Alle mooie momenten moeten worden vastgelegd en nog belangrijker: gedeeld worden. Het liefst met filter, zodat iedere imperfectie wordt weggewerkt. Want het leven moet er perfect uit zien voor de ander. Wellicht als je naar mijn Instagram story’s en foto’s kijkt, zou je denken dat ik ook zo’n leven leid. Veel vakanties en reisjes, uiteten, terrasjes, veel vriendinnen. Maar wat je niet ziet zijn de dingen die mensen écht meemaken. Zo heb ik tijdens mijn studie last gehad van angstaanvallen. Die post je natuurlijk niet op Instagram. Daarom het onderwerp van vandaag: angstaanvallen.
Ik heb nog nooit zo expliciet gesproken over mijn angstaanvallen, maar het wordt tijd dat ik dit ga doen. Toen ik last had van deze aanvallen, wist ik niet dat angstaanvallen bestonden. Ik dacht altijd dat alleen paniekaanvallen bestonden. Als ik de ‘symptomen’ van paniekaanvallen opzocht, kon ik me er niet in vinden. Hierdoor had ik zelf de conclusie getrokken dat hetgeen wat ik had maar iets geks was wat in mijn hoofd zat. Ik vond mezelf een zware denker en een gecompliceerd mens. Ik moest maar niet zo moeilijk doen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Je kunt niet tegen jezelf zeggen ‘denk even niet zo moeilijk joh’ en dat dan al je gedachtes ineens weg gaan.
Ik ben sowieso een echte overthinker in hart en nieren. De kleinste situaties blijven urenlang in mijn hoofd hangen en houden mij ’s nachts wakker. Voorbeeld situatie: Op mijn werk vroeg een keer iemand of ik een relatie had met een andere collega. Dit was helemaal niet het geval. Echter schrok ik van de vraag en werd ik vervolgens helemaal rood. Ik baal op dat moment zo erg dat ik rood werd, dat ik ’s nachts nog honderd keer nadenk over de situatie. Als ze er morgen naar vragen, zeg ik dat ik het heel warm had - Zouden ze het er nog met elkaar over hebben nu? - Wat als ik de volgende keer wéér rood word? Malen, malen, malen over een situatie die er helemaal niet toe doet in het leven. Welcome to my life.
Tijdens mijn derdejaars stage werd dit honderd keer zo erg. Dit kwam ten eerste door het feit dat ik beoordeeld zou worden. Ik ben een streber en ik vind het heel belangrijk om te presteren en om goed over te komen. De druk was hoog. Ten tweede was er een andere medestudent die een soort van de strijd met mij aanging. In plaats van dat wij elkaar versterkte, namen we het tegen elkaar op. Ik ging hier op lange termijn aan onderdoor. Daarnaast had ik veel verantwoordelijk gekregen en aangeven dat ik het eigenlijk niet aankon, voelde als falen. Ik heb faalangst en daarom strijd ik altijd heel hard om alles te halen. Falen is geen optie: de dood of de gladiolen.
🚰
Al deze kleine factoren eiste op een gegeven moment hun tol. Ik wilde vroeg gaan slapen, omdat ik een drukke week voor de boeg had. Nee, ik wilde niet vroeg gaan slapen, ik MOEST vroeg gaan slapen. Ik zag het 22:00 uur, 23:00 uur, 00:00 uur worden. Hoe later het werd, hoe erger mijn stress toenam. Zoveel stress dat ik er ziek van werd. Ik werd misselijk en kreeg koorts. Ik maakte mezelf helemaal gek. Ik woonde destijds op kamers en ik wist niet dat ik moest doen. Uiteindelijk was ik zo radeloos dat ik ’s nachts mijn ouders opgebeld heb. Ik heb mezelf nog nooit zo gevoeld en ik kan het gevoel ook niet onder woorden brengen. Pure paniek, angst en stress. Mijn gehele lichaam deed pijn, mijn hoofd deed pijn en zelfs mijn gedachtes deden pijn.Het erge van dit alles is dat je weet dat je dit jezelf aandoet, maar er geen controle over hebt. Zoals ik al zei, ik ben een controlefreak. Het was mijn lichaam en het waren mijn gedachtes en toch had ik er geen controle over. Uiteindelijk haalde mijn moeder me over om me ziek te melden. Haha, ja mijn moeder moest me overhalen om ziek thuis te blijven. De druk moest eraf. Ik nam wat tijd voor mezelf en kwam bij van deze intense nacht. Toch sliep ik ’s nachts nog steeds niet fijn, mijn hoofd staat namelijk nooit stil.
Zo’n dieptepunt heb ik nooit meer meegemaakt, maar slapen voor een belangrijke dag zit er nog steeds niet in. Het verschil met toen is dat ik er nu vrede mee heb. Kan ik een avond niet slapen? Dan kan ik een avond niet slapen. Ik overleef de dag wel. Relativeren helpt mij heel erg. Ook helpt het bij mij als ik er met iemand over kan praten. In mijn geval is dit mijn moeder, maar echt, zoek iemand bij wie je je verhaal kwijt kunt. Je hoeft dit niet alleen te doen. Daarnaast helpt het bij mij ook om mijn gevoelens en gedachtes op te schrijven. Op deze manier maak ik mijn hoofd – voor zover het kan – leeg. Zo hoef ik niet te gaan slapen met een vol hoofd.
Maar het allerbelangrijkste wat ik kan meegeven is: accepteer wie je bent. Inclusief je imperfecties, want die maken jou juist uniek en onderscheiden je van de rest. Word ik snel rood in ongemakkelijke situaties? Ja, ik word snel rood en dat is oké. Ben ik een overthinker? Ja, dat ben ik en dat is oké. Heb ik wel een last van angstaanvallen? Ja, daar heb ik last van en dat is oké. Ik ben oké.
Wil je Yaika na het lezen van dit artikel volgen? Dan kan dat op yaikatak.nl.
"You don't have to control your thoughts. You just have to stop letting them control you." - Dan Millman
Ook leuk om te lezen: Daphne over haar zoektocht naar hulp
Wat tof dat ik jouw platform mocht gebruiken om mijn verhaal te delen. Bedankt hiervoor Amber!
BeantwoordenVerwijderen