Door
Een hele tijd geleden deed ik wederom een poging tot het afronden van een taak. Een taak over talenten en wat nu precies de mijne waren in verschillende contexten van het leven. Detailgerichtheid, zorgzaamheid, vriendelijkheid en kwetsbaarheid waren de vier kernkwaliteiten die ik zorgvuldig neerschreef terwijl er op de achtergrond muziek speelde.
Ik typte terwijl mijn hersencellen plots de tekst van een nummer opvingen, mijn keel dichtkneep en mijn traanbuisjes als vulkanen uitbarstte. Ik luisterde en liet al mijn emoties los. Eindelijk. Het leek alsof het nummer voor mij geschreven was, alsof ik even ergens anders was. Alleen met mijn emoties, mijn opgekropt verdriet.
11 dagen later stapte ik binnen bij de studiebegeleiding. Voor de tweede keer die dag werd er oprecht aan mij gevraagd hoe het ging. Ik ging zitten en zuchtte diep. ‘Het gaat verschrikkelijk slecht, maar om één of andere reden voel ik mij wel gelukkig’ is wat ik zei.
Een lang gesprek of eerder een lange monoloog verder viel er plots een stilte. *zucht*
Weet je wat het is? Ik heb eigenlijk totaal geen idee hoe het moet voelen, want er is nog nooit iemand in mijn leven doodgegaan, maar ik denk dat ik aan het rouwen ben. Kan dat? Mag ik dat zeggen? Ik bedoel oké ja, die persoon die ik kwijt ben is niet dood ofzo, maar ergens voelt da wel zo. Maar om dan te zeggen dak aan ’t rouwen ben, goh ja das er misschien wel echt los over dan hé, ni? Of ja, waarom zeg ik dat eigenlijk? Verlies blijft toch verlies? …
Zo bleef ik nog wel enkele tellen doorgaan. Met mezelf in debat over of ik nu wel of niet mocht zeggen dat ik aan het rouwen was. Terwijl ik mij eigenlijk echt enorm schuldig voelde tegenover vriend en vriendin die ik recent nog getroost heb omwille van echte rouw.
Eenmaal uit gerateld, keek de vrouw aan de andere kant van het bureau me ernstig aan. 'Ja Amber', zei ze, 'jij bent aan het rouwen en ja, jij mag dat zeggen.' Eigenlijk wilde ik ter plekke in tranen uitbarsten, maar dat deed ik niet.
Rouwen, het betekent niet meer dan verdrietig zijn om een verlies en toch...Toch durfde ik niet te zeggen dat ik dat deed. Ik doorliep alle stages van het hele proces meerdere keren. Meerdere jaren aan een stuk, want elke keer opnieuw vond ik weer een manier om hem toch nog voor even terug te winnen.
De barsten in mijn hart en het gebroken vertrouwen keer op keer ontwijkende. Het onomkeerbare permanent ontkennende. We zouden nooit meer hetzelfde zijn na die eerste kras en toch, toch bleef ik met kansen strooien in de hoop dat die op een dag de tijd zouden kunnen terugdraaien. Jij en ik weer wij.
Die laatste keer voelde het anders. Pijnlijker. Ik was moegestreden. Mijn hart verkruimeld, mijn vertrouwen zodanig geschonden dat er niets meer van overbleef. Ik wist dat het tijd was. Tijd om dit keer écht los te laten. Om afscheid te nemen. Mijn hoofd wist dat het tijd was, maar de kruimels waren nog volop in de ontkenningsfase.
In juli 2022, de 22ste om precies te zijn, zorgde Ed Sheeran gek genoeg voor de verlossing waar ik naar op zoek was. Ik accepteerde dat de jongen die ik zo lief had niet meer bestond, liet los en werd plots zoveel meer zonder jou.
__________
©Foto: Claude Laprise op Unsplash
✍️: ergens in 2022
Een reactie posten