LIEFDE // Mijn eerste date ooit

© Arlinda op Unsplash

Ik was een jaar of 16. Een vriend van mij had mij gekoppeld aan een vriend van hem. We stuurde een heleboel berichtjes over en weer, en uiteindelijk kwam er een date. Wanneer ik eraan terugdenk, moet ik lachen...zo ongemakkelijk.

We spraken af in de UGC van Antwerpen. Uiteraard had ik een leuke outfit aangetrokken en mijn best gedaan om er goed uit te zien. Ik kan me nog herinneren hoe hij naar mij keek wanneer hij mij voor het eerst zag: een mengelmoes van ik-kan-niet-geloven-dat-een-meisje-als-jij-met-mij-op-date-wil-gaan en blinde paniek staarde mij aan. 

Achteraf gezien had dat mijn cue moeten zijn om mij om te draaien en weer naar huis te keren, maar ik was te excited, want ja hallo, mijn eerste date!

Een ongemakkelijke hallo en een nog ongemakkelijkere kus op de wang volgde. Hij koos de film en ik volgde hem de zaal in. Op een vijf tal oude mensen (en dan bedoel ik dus echt het soort oud dat je niet meer in de cinema zou verwachten) na, was de zaal nog volledig leeg. 

We gingen pal in het midden zitten en probeerde een gesprek aan te gaan. Bij iedere vraag die ik stelde kwam er eigenlijk weinig inhoud terug en op een bepaald moment gebeurde datgene waar ik écht niet op zat te wachten. 

Om wat er nu gaat komen even in een context te plaatsen: ik was 16, hartstikke onzeker en bijna mijn hele vriendengroep was recent uit de kast gekomen. 

"AMAI!" Riep hij plots. Ik keek hem met vragende ogen aan en vroeg wat er was. "Gij hebt kleine handjes!" In mijn hoofd ontstond er zowaar een kortsluiting. Verschillende vragen vulde mijn gedachten, dus ik bleef even stil. 

Ondertussen was hij op zijn telefoon aan het tokkelen om iets op te zoeken. Onze stilte werd verbroken met een "Kijk, uw handjes doen mij echt hieraan denken." Op zijn gsm begon zich plots een filmpje af te spelen van twee mannen die deden alsof de armpjes van een babypop hun eigen armen waren terwijl ze een liedje zongen over de  LGBTQIA+ community en die volledig belachelijk maakte... 

Ik zou willen dat ik kon omschrijven hoe ongemakkelijk ik mij toen voelde, maar ik heb er oprecht de woorden niet voor. 

De combinatie van het ongemak dat ik voelde door de jongen die naast me zat en de verschrikkelijk slechte film die zich voor ons afspeelde, maakte dat ik mij vastklampte aan mijn handtas. Op zoek naar de moed om op te staan en weg te gaan, maar die vond ik niet. 

Na afloop vroeg hij of we nog iets konden gaan drinken. Uiteraard hebben we dat nooit meer gedaan.