Mentale gezondheid // De Q&A

10 oktober vroeg ik jullie of jullie vragen hadden in verband met (mijn) mentale gezondheid. Dat deed ik omdat ik toen besloot om meer van dit onderwerp aan bod te laten komen op deze blog. Niet om te zeuren of alleen maar 'negatief' te zijn, maar om anderen te helpen met hoe zij zich voelen. Vandaag krijgen jullie eindelijk antwoord op jullie vragen. 

Wat doe jij om jezelf weer op te vrolijken als je je niet lekker voelt in je vel?

Ik ben begonnen met de dingen die heel voor de hand liggend zijn zoals boeken lezen of een serie/film kijken. Dat zijn beide activiteiten die ervoor zorgen dat je even in een andere wereld kan verdwijnen en dat helpt wel. Het enige probleem, het is niet zo productief om de hele dag alleen maar series te kijken (tenzij je net als ik het excuus hebt dat het is om een recensie over te kunnen schrijven dan). Daarnaast vond ik het op den duur ook gewoon veel te eentonig worden. Om deze reden ben ik opzoek gegaan naar andere dingen die mij blij maken. Zo ben ik erachter gekomen dat zingen heel erg goed voor je is. Door te zingen verandert je stemming automatisch en ga je ook meteen op een juiste manier ademen waardoor je van de ene op de andere moment helemaal gekalmeerd bent. 

Daarnaast schrijf ik alles zoals je wel weet ook gewoon van me af. Ik schrijf alles op zoals ik het denk/voel en kijk later of ik het deel of niet. Dat helpt mij uiteindelijk heel erg om dingen los te laten en anderen omdat ze zo het gevoel krijgen dat ze niet alleen zijn. 

Wat ook helpt, is plannen. Wanneer ik mij niet goed in mijn vel voel, krijg ik namelijk ook meteen het idee dat ik mijn leven niet op orde heb. Door te plannen krijg ik dan toch weer het idee dat dat beter gaat. 

En tot slot vind ik het ook echt heerlijk om het af en toe gewoon stil te maken en even niets anders te doen dan door Pinterest te scrollen om te kijken naar hoe ik hoop dat mijn leven er later uit gaat zien. Aanrader: maak een bord vol met jouw life goals.

Wat heeft ervoor gezorgd dat je minder ging luisteren naar de stemmen in je hoofd?

Na veel bezoekjes bij psychologen, online cursussen te hebben gevolgd, YouTube video's te hebben  bekeken en nog veel meer dingen te doen waarvan ik hoopte dat het zou helpen, begon ik uiteindelijk gewoon zelf dingen uit te proberen. Uiteindelijk kwam ik op het idee om eens na te denken over wanneer die stemmen het vaakst van mij winnen en kwam ik op het volgende lijstje uit: 
• Wanneer ik moe ben
• Wanneer ik het gevoel heb dat iets mislukt 
• Wanneer iets niet verloopt volgens plan 
• Wanneer ik heel lang bezig ben aan iets wat ik eigenlijk niet zo leuk vind  
• Wanneer ik volledig overprikkelt ben
• ... 

Toen mijn lijstje compleet was, ben ik opzoek gegaan naar oplossingen. Wat kan ik aan deze problemen doen? 

• Gaan slapen wanneer ik moe ben
• Hulp vragen wanneer iets niet lukt
• Het plan proberen veranderen naar de situatie die zich voordoet (dat is wel moeilijk soms)
• Praten met iemand die mij weet te motiveren en aan te moedigen
• Nee zeggen tegen activiteiten waarvan ik weet dat ze me gaan leegzuigen
• De dingen die ik niet leuk vind afwisselen met leuke dingen
• ...

Door zoveel mogelijk zwakke momenten te elimineren, ging alles uiteindelijk zo goed als vanzelf. Natuurlijk zijn er nog altijd momenten waarop ik het niet meer aan kan en waarop ik wel naar die stemmen luisteren en weer onzeker word. Ik ben natuurlijk ook maar een mens.

Hoe ben je bij de kinderpsychiatrie beland?
Mij laten opnemen in een ziekenhuis was eigenlijk een idee dat volledig uit mezelf kwam. Ik had weer eens een hevige paniekaanval gehad waarvan ik mij achteraf niets meer kon herinneren. Mijn mama vertelde mij later dat ik haar geslagen had en dat ik verschrikkelijk hard aan het gillen en roepen was, maar het enige dat ik me kon herinneren was dat ik aan het huilen was. Ik had zelfs niet door dat mijn mama naast me was gaan zitten. 

Ik had niet lang daarvoor een paniekaanval onderweg naar school en was bijna tegen de gevel van een huis gelopen. Toen had ik super veel geluk dat er net iemand voorbij wandelde die ik kende en bij mij bleef staan tot ik naar huis kon bellen. Het begon dus duidelijk allemaal erger te worden en ik was heel erg bang dat ik dit buitenshuis zou doen en mezelf en anderen echt in gevaar zou brengen.

Daarom besloot ik eind maart om naar de spoed te gaan. Daar heb ik echt heel lang gezeten, wachtende tot ik mijn verhaal kon doen om achteraf te horen dat ze in dat ziekenhuis niets voor mij konden doen. Ik werd (net als in oktober) naar Ukia gestuurd om daar mijn verhaal opnieuw te doen en daar hebben ze mij op de wachtlijst gezet voor een crisisopname. 10 april was het dan zo ver en mocht ik twee weken leven in het ziekenhuis samen met 7 andere jongeren. 

Hoe zag een dag in de kinderpsychiatrie eruit?

Zoals ik net al zei, zaten we daar met 8 jongeren. Ik was er de oudste en de jongste was op dat moment geloof ik 13. Daarnaast waren er dagelijks ook iets van een 4-tal begeleiders op de afdeling. Opstaan deden we in de vakantie om 8u30 en tijdens de schoolweek om 8u, in de schoolweek krijg je normaal gezien ook effectief een uurtje school, maar dat was bij mij niet het geval. Je krijgt in het begin van de week je weekschema waarop activiteiten staan als koken, knutselen, sporten, gesprekken bij een psycholoog, gesprekken bij een therapeut of een groepsspel. Er wordt voor gezorgd dat je iedere dag wel iets hebt om te doen zodat je niet heel de dag verdrietig op je kamer kan zitten (bezig zijn is namelijk een van de beste dingen om te doen wanneer je alleen maar piekert). 

Koos je ervoor om op je kamer te gaan zitten, dan kon dat. Wilde je liever in de zetel zitten om tv te kijken of een gezelschapspel spelen, dan mocht dat ook. Eigenlijk mocht je alles doen wat je maar wou zolang je maar niet over je problemen sprak met andere jongeren. Ik heb er eigenlijk heel snel vrienden en vriendinnen gemaakt en praat af en toe zelfs nog met mensen die ik daar heb leren kennen. (Dat mag eigenlijk niet maar kom.) We hadden erg veel aan elkaar en ik vond het dan ook verschrikkelijk om iedereen daar achter te laten. 

Dat is nog zo iets, je wordt niet allemaal samen opgenomen, hierdoor gaat er bijna iedere dag wel iemand weg en komt er weer iemand nieuw binnen. Daarnaast mag je in het weekend ook naar huis gaan en heb je ook iedere dag een bezoek moment waarop je het ziekenhuis met je bezoek mag verlaten zolang je maar op tijd terug bent.

Die twee weken in het ziekenhuis zijn eigenlijk te vergelijken met een soort kamp. Het enige verschil is dat je in het ziekenhuis weet dat de mensen rondom jou het ook erg moeilijk hebben, waardoor de sfeer eigenlijk veel aangenamer is. Je kan er doen wat je wilt en je hoeft niet bang te zijn om een paniekaanval te krijgen, want ze snappen dat daar. 


__
Aangezien het artikel ondertussen wel al lang genoeg is, zijn dit de vragen die ik vandaag ga beantwoorden. Moest jij ondertussen nog op een vraag gekomen zijn, mag je hem hieronder stellen en dan beantwoord ik hem hoogst waarschijnlijk in het volgende artikel. 

Liefs, 
Amber

1 opmerking

  1. Wat ontzettend knap dat je dit met ons deelt! Je mag heel trots zijn op jezelf dat je die stappen hebt ondernomen en dat je er nu zelfs over kan praten op je blog, dat is niet niks <3 x!

    BeantwoordenVerwijderen