Een tekort aan tijd

Over enkele uurtjes zit ik in de auto, onderweg naar Oostende. Een weekje weg van alles, even helemaal tot rust komen en hopen dat alles op zijn plekje valt. Waar ik leuke dingen ga doen, vele foto's ga maken en ga filmen voor een super leuke video die jullie de eerste dinsdag na de vakantie mogen verwachten. Een weekje tijd voor mijn zusje en Heidi. Even een girls week out, het word leuk, dat weet ik nu al.

Niet alles is oké

"Hoe gaat het?" "Alles is oké, met jou?" Typische gesprekken die ik iedere dag voer. Maar niet alles is oké.  Gisteren zat ik even met een dipje, ik moest denken aan het voorbije schooljaar en aan mensen die ik ontzettend mis. Ik heb eerlijk gezegd al enorm veel zin om terug naar school te gaan en iedereen terug te zien. De vakantie is bedoeld om alle stress van het afgelopen schooljaar te vergeten, zodat je op 1 september een frisse start kan maken. Alleen lukt dat bij mij niet echt, niet deze vakantie. De reden dat ik deze DIYgust startte was misschien gewoon zodat ik elke dag aan mijn blog moest denken, en niet aan die andere dingen, die dingen die mij verdrietig maken. Gisteren had ik gewoon even geen zin om aan mijn blog te denken en dacht ik weer aan die domme dingen. Het gemis van een hele hoop mensen. En de dingen die ik gezegd heb tegen mensen gewoon omdat ik egoïstisch was.  Ik probeer altijd iedereen te helpen met hun problemen en verschillende mensen maken al snel een groot deel uit van mijn leven. Wanneer ze je dan vertellen dat ze weg gaan, wordt je egoïstisch, want je wil die persoon of personen bij je hebben, omdat ze gewoon zo ontzettend belangrijk voor je zijn. Nu, ik kan je vertellen dat dat best dom is. Iemands dromen in de weg staan is dom. Wanneer die persoon net zo veel van jou houdt als jij van die persoon, zal de vriendschap niet stoppen. Ooh en nog dommer is het feit dat ik zelf ook ontzettend graag weg wil nu, maar dat gaat dus niet meer, want zou dat dan niet raar zijn, je vraagt hen om te blijven en gaat zelf weg. 

Gisteren had ik dus weer zo een momentje waarop ik me de vreselijkste vriendin in de wereld voelde, dat ik mij verdrietig voelde door groot gemis, door de angst die ik voel als ik denk aan september en door de herinneringen die rondspoken in mijn hoofd. Mijn gedachten staan deze vakantie gewoon niet stil, niet 1 enkele seconden. Er zijn zo veel dingen om aan te denken en zo veel dingen om te doen. Het is daarboven echt een warboel, en op papier kan ik er ook geen structuur aan breien. Ben ik de enige die dit soms heeft? Vast niet. Ik weet, denk ik, erg goed hoe het voelt als je iedereen gelukkig wilt maken en ze dus niet met jou verdriet wilt overdonderen. Maar soms hebben de beste luisterende oren dat luisterende oor het meest nodig. Achter de grootste glimlach zit het meeste verdriet en de mensen die de meeste mensen omhoog helpen, weten meestal het beste hoe het voelt om omlaag geholpen te worden. Oké, zo diep zit ik nu ook weer niet. Het voelt soms gewoon zo. 

Nou ja, ik denk dat ik hier nu open genoeg ben geweest voor vandaag. De DIY van vandaag hebben jullie nog te goed. Dus, tot morgen, met een nieuwe DIY.