Oké, ik ben mij ervan bewust dat er tijdens de nacht van 24 op 25 september geen magische dingen gaan gebeuren die mijn leven volledig gaan veranderen. Behalve dat ik mezelf vanaf die nacht geen tiener meer mag noemen, zal er verder eigenlijk niets gebeuren. En toch, toch voel ik sinds ik zonet ontdekte dat het over een maand al zo ver is plots een druk op mijn schouders. Merci hé, maatschappij!
Nee serieus...ik realiseer mij ineens dat ik mijn tienerjaren volledig verspilt heb. Of nee, beter gezegd, ik realiseer mij ineens dat mijn tienerjaren volledig verspilt zijn. Want hoewel ik daar zelf voor een groot deel tussen zat, waren het vooral andere factoren, volledig buiten mijn cirkel van invloed die ervoor zorgde dat mijn tienerjaren niet verliepen zoals ik hoopte dat ze zouden lopen.
Ik had het als klein meisje al helemaal voor me uitgestippeld. Die tienerjaren van mij. Ik zou de eerste twee jaren in het middelbaar Latijn gaan doen en dan verder gaan in humane wetenschappen. Op mijn 16de zou ik mij genoeg op mijn gemak voelen bij mijn eerste vriendje om hét te doen. And if all went well zou ik op mijn 17de afstuderen (september kindje) om verder te studeren voor leerkracht lager onderwijs. En uiteraard was er meer, maar de eindstand blijft hetzelfde.
Het leven stak zwaar tegen en het enige wat uitkwam was mijn droom om humane te gaan doen.
Alleé, begrijp mij ni verkeerd hé. Ik ben enorm blij dat ik gekomen ben waar ik nu sta en ik durf oprecht te zeggen dat ik gelukkig ben. Ik heb ondertussen een heleboel andere dromen en doelen en heb dingen bereikt waarvan ik zelfs nooit wist dat ik ze wilde bereiken. Toch heb ik het gevoel dat er iets ontbreekt en daar wil ik de komende maand graag iets aan doen.
Ik ga op zoek naar mezelf. Naar wie ik wil zijn, wie ik wil worden. En ja, dat wordt een proces van lange adem, maar ik zie het zitten en kijk er al enorm naar uit om alles vast te leggen en eindelijk eens te doen wat ik hier altijd heb willen doen. Jou inspireren.
Liefs,
Amber
You gotta know when it is time to turn the page. - Tori Amos
Ik denk dat dat iets is wat je hele leven gebeurt: je verwacht op een bepaalde leeftijd iets te doen of hebben en dat loopt vaak anders. En dat is helemaal niet erg, want je krijgt ook dingen die je misschien niet had verwacht! Toen ik klein was dacht ik nu (26) getrouwd te zijn en kinderen te hebben en ik kan je zeggen dat ik blij ben dat dat nog niet zover is. Niet te veel verwachtingen hebben zorgt ervoor dat je ook niet teleurgesteld raakt :)
BeantwoordenVerwijderen