Driebaansweg
Stel jezelf het volgende plaatje eens voor: een driebaansweg, één baan voor linksaf, één voor rechtdoor en één voor rechtsaf. Aan de andere kant van de middenberm precies hetzelfde, maar dan in tegenovergestelde richting. Grote witte strepen vormen een zebrapad. Lantaarnpalen verlichten ’s nachts het kruispunt. Verkeerslichten coördineren. Een flitspaal controleert.
En tussen al die statische objecten krioelt het van de auto’s, motors, fietsen, paraplus, wandelstokken en skateboards. Allemaal naar hun eigen bestemmingen, met hun eigen doelen en met hun eigen gedachtes.
Dit is ongeveer de straat waar ik geboren ben. Nu alweer zo’n 46 jaar geleden. Het was Rotterdam Zuid, maar het had iedere andere grote stad kunnen zijn.
🚰
Drukte in mijn hoofd
Het is ook de straat die een metafoor is van wat er in mijn hoofd afspeelt. Een continue stoom van gedachtes die allemaal naar hun eigen bestemming willen. En allemaal het liefst zo snel mogelijk, want al die gedachtes vinden zichtzelf het belangrijkste. Ikzelf sta er middenin, als het verkeerslicht. Ik probeer de boel een beetje gecoördineerd te laten verlopen, ongelukken te voorkomen. En de belangrijkste gedachtes voorrang te geven.
Ik woon inmiddels al lang niet meer in de grote stad. Ik heb me genesteld in een klein dorp met maar vijf straten. Voor het dichtstbijzijnde verkeerslicht moet ik naar het dorp verderop. Maar de grote stad zit nog altijd in mijn hoofd.
Vaart verminderen
Ik word er gelukkig van als ik die continue train of thought een beetje vaart kan laten minderen. Iets meer rust in mijn kop te krijgen.
Die rust, die vind ik in de buitenlucht. Buiten in de natuur. Buiten, waar ik wandelen kan. Het liefst alleen. Alleen met de stilte. Wist je dat je naar stilte luisteren kunt? Dat stilte eigenlijk bestaat uit ritselende blaadjes in de wind en een fluitend vogeltje in de verte? Dat echte stilte nooit echt stil is?
Kijk, daar ga ik alweer. De buitenlucht vertraagt de train of thought, maar brengt hem nog niet echt tot stilstand. Daarvoor heb ik grover geschut nodig.
Even tot stilstand komen
Mijn gedachten echt tot stilstand brengen lukt me vooral berg op. Dan wandel ik naar een topje of een bergpas. Schier oneindig naar boven. Ik begin standaard te snel. Binnen tien minuten ben ik buiten adem. “Slow down,” vertelt mijn lichaam me. Dan vertraag ik mijn pas, dan verlaagt mijn hartslag en vind ik het ritme wat ik uren vol kan houden. Stap voor stap geraak ik hoger. Stap voor stap. Tot het stappen een mediterend metrum wordt en ik mijn gedachtes langzaam los kan laten.
🚰
Als ik dan boven ben, dan kan ik volop genieten. Niet vanwege het feit dat ik er ben, maar door de gedachteloze weg er naar toe. En een beetje van het uitzicht, natuurlijk. Ik draag een steentje bij aan het steenmannetje. En begin weer aan de afdaling.
Tot denken aanzetten
Zo eens per jaar is genoeg. Dat is maar goed ook; de Lage Landen en hoge bergen gaan niet heel goed samen. Maar de rust opzoeken en de natuur intrekken, dat kan het ganse jaar.
Nu ik mijn gedachtes hier onder woorden heb gebracht, wordt het tijd om er weer even uit te gaan. Ik roep de hond alvast die graag mee wil. En als dit artikel je tot denken heeft aangezet, dan spijt me dat. Kom dan met me mee naar buiten. Dan denken we samen even aan helemaal niets.
Inspiratie nodig voor een buitenlucht-bestemming? Kijk dan vooral even op mijn blog.
Een reactie posten